Co powinna zrobić młoda dziewczyna – iść za głosem serca czy rozumu? Którą rację wybrać – uczucie i namiętność czy roztropność i ostrożność? A może szukać gdzieś po środku – nie unikać namiętności, ale też ostrożnie i powoli, tylko wiedząc, że jest się na pewnym gruncie, dać się jej opanować?
No dobrze, ten problem wcale nie zajmie nam całego dnia, bo szybciej czy później go rozwiążemy i albo zaufamy swojemu sercu, albo temu, co podpowiada nam umysł. Albo się zakochamy, albo miłość odrzucimy, będąc świadomymi cierpienia, które może przynieść.
Ale schody zaczynają się dopiero, kiedy zamiast jednej młodej panienki, mamy dwie.
Tytuł powieści, jak i jej treść nie odnoszą się wcale do jednej osoby, jak myślałam, a dwóch. Rozważna Eleonora i romantyczna Marianna są zupełnymi przeciwieństwami, chociaż przecież siostrami. Po śmierci ich ojca, razem z matką są zmuszone opuścić ukochany dom i zamieszkać w małej posiadłości, z dala od miejsca, w którym przedtem mieszkały. Ich przyrodni brat, a zarazem ogromny skąpiec pod pantoflem żony, wbrew obietnicy danej na łożu śmierci swojemu ojcu, wcale nie zapewnia siostrom i macosze takiego bytu, ażeby nic im nie brakowało. Wręcz przeciwnie – wypłaca im jedynie małą sumę, będąc przekonanym o tym, że to dla czterech kobiet i tak pokaźny majątek. Panie żyją odtąd skromnie, ciesząc się swoim towarzystwem, dobrą lekturą i muzyką.
Dwie z córek pani Dashwood – Eleonora i Marianna – to panny w wieku idealnym do zamążpójścia. Podczas gdy rozważna, jak wskazuje nam tytuł powieści, Eleonora zakochuje się w mężczyźnie skromnym, cichym, opanowanym i odpowiedzialnym, Marianna szuka miłości romantycznej, mężczyzny szarmanckiego, wrażliwego, mającego te same upodobania co ona i potrafiącego zachwycać się szczerze jej talentami, a szczególnie muzyką. Eleonora podchodzi do swojego uczucia do Edwarda racjonalnie i ostrożnie, natomiast Marianna całymi dniami marzy o prawdziwym romantyku, mówi o nim, szuka miłości, aż w końcu niespodziewanie wpada w jej wir. Dziewczyna poznaje swojego wybranka podczas spaceru, kiedy to upada na wzgórzu i skręca nogę w kostce. Znikąd, zdawałoby się, pojawia się, cieszący się nienaganną opinią pan Willoughby, który bez wahania bierze Mariannę na ręce, zanosi do domu i odwiedza każdego dnia, wpierw pod pretekstem zapytania o zdrowie chorej, następnie już bez pretekstu, będąc tak spoufalonym z rodziną. Willoughby zaprzyjaźnia się z paniami Dashwood, a z Marianną zaczyna go łączyć ogromne uczucie, lub lepiej, Mariannę zaczyna łączyć z nim, ogromne uczucie. Czy jednak odwzajemnione, czy obustronne, czy szczere i prawdziwe?
Czasem ustala się opinię o człowieku na podstawie tego, co sam o sobie mówił, a jeszcze częściej na podstawie tego, co inni o nim mówili, nie zostawiając sobie czasu na namysł i osąd.
Te młode, ufne kobiety mają się niezwykle rozczarować światem, w którym bardziej liczy się pozycja społeczna i majątek, niż uczucie, miłość. Marianna będzie wylewać hektolitry łez, chorować, mdleć wzdychając do Willougby’ego, Eleonora nie dając nic po sobie poznać, po cichu i w swoim sercu żałować będzie utraconego Edwarda.
Pieniądze mogą dać szczęście tylko tam, gdzie nie może ono przyjść z innego źródła.
Z pewnością myślicie tak jak ja, że w końcu to Jane Austen, a takie historie o miłości zawsze kończą się dobrze, a więc obie panie odzyskają ukochanych, niesprawiedliwi zostaną ukarani, a dobrzy ludzie będą się cieszyć szczęściem i spokojem aż po kres swoich dni. Zostałam jednak ogromnie przez autorkę zaskoczona, ale pozytywnie. Zakończenie, chociaż nigdy bym na nie nie wpadła, było chyba najlepszym z możliwych. Książka jest ciekawa – ciekawie skonstruowani bohaterzy, ciekawy opis ich uczuć, ciekawe przedstawienie pejzażu Barton i Londynu, ciekawa akcja, ciekawy rozwój akcji, itd… Powiem Wam, że kiedyś nie podobała mi się Jane Austen, a to chyba dlatego, że szukałam w książkach czegoś innego, niż obecnie. Teraz jestem po drugiej jej lekturze, jeszcze bardziej zachwycona niż za pierwszym razem. A czeka na mnie „Duma i uprzedzenie” (która za pierwszym czytaniem się mi nie spodobała), czy może być coś lepszego?
Podsumowując, romans nie banalny, ciekawy, zachwycający, prawdziwy, idealny na samotne wieczory, kiedy nie pozostaje nam nic, jak tylko zatopić się w dobrej lekturze.
Z zakochanymi rzecz ma się inaczej. Oni nie mogą wyczerpać żadnego tematu, oni się nie mogą dogadać, zanim nie powtórzą wszystkiego przynajmniej dwadzieścia razy.
Klasyka, którą warto znać. Nie wyobrażam sobie swojej czytelniczej pasji bez tej książki.
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Pięknie to powiedziałaś! 🙂
PolubieniePolubienie
Pingback: Tydzień Blogowy #13 | Wielki Buk
bardzo lubie ta powiesc. Jest totalnie zakrecona ale za to jaka! Recenzja podoba mi sie – mhm ile szczegolow 🙂 poleacac tylko polecac!
PolubieniePolubione przez 1 osoba
No, moim zdaniem to świetna powieść, może i jedna z najlepszych! 😀 I dziękuję! ❤
PolubieniePolubienie
„Tytuł powieści, jak i jej treść nie odnoszą się wcale do jednej osoby, jak myślałam, a dwóch.” – Wiesz, ja też tak myślałam, a potem przeczytałam książkę i się zdziwiłam. 😉
Lubię Austen, mimo że na ogół unikam wątków miłosnych, a kiedy trafiają się w czytanych akurat książkach, umieram z nudów. Tutaj, na szczęście, jest jeszcze dużo humoru – dzięki niemu aż chce się dalej czytać.
Podoba mi się twój nagłówek! I w ogóle cały blog, ładnie tutaj. Cieszę się, że tu trafiłam. 🙂
Uściski,
Też Kasia
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Dziękuję! Bardzo się cieszę, że tu trafiłaś – dzięki temu i ja trafiłam na Twojego bloga! A widzę, że o ciekawych książkach piszesz, także na pewno będę odwiedzać!
Ja nigdy nie byłam przekonana do Austen, a jak zaczęłam czytać, to się zakochałam – uczucia nie są takie mdłe i banalne, a zawsze pojawia się jakiś wątek czy postać, która wprowadza humor 🙂 Nic, tylko czytać! 🙂
Ściskam Cię serdecznie, Kasiu!
PolubieniePolubienie
Literackie romanse, klasyczne czy współczesne, to nie dla mnie. Ale filmowo to co innego. Oglądalem wersję z Keirą Knightley i dałem się przekonać 🙂
PolubieniePolubione przez 1 osoba
No faktyczne, Austen być może nie jest odpowiednia dla mężczyzny, ale filmy są rzeczywiście świetne! 🙂
PolubieniePolubienie
Keira Knightley nigdy nie zagrała żadnej roli w „Rozważnej i romantycznej”. Simonie pomyliło Ci się Z „Dumą i uprzedzeniem” 🙂
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Pingback: Moje #52 book challenge | Niebieska Papużka